Jakub von Salza

Jakub von Salza pochodził z górnołużyckiej szlachty. Urodził się w sierpniu 1481 r. w Pisarzowicach koło Lubania. Ojciec Jakuba, Mikołaj von Salza należał do zamożnych właścicieli ziemskich we wschodnich Łużycach. W 1498 r. Jakub von Salza wstąpił na uniwersytet w Lipsku. Od roku 1502 wykształcenie zdobywał na uniwersytetach włoskich, w Bolonii i Ferrarze. We Włoszech uzyskał doktorat obojga praw. W 1510 r. wstąpił na służbę króla czesko-węgierskiego Władysława Jagiellończyka, zostając starostą księstwa głogowskiego.

5 kwietnia 1511 r. brał udział w turnieju, podczas którego ciężko zranił pewnego rycerza z Węgier. Ziomkowie poszkodowanego rycerza dopadli von Salzę, który został cudem uratowany przez swego przyjaciela. Całą tę przygodę 30-letni Jakub bardzo głęboko przeżył. Niedługo później wybrał karierę duchowną. Jeszcze w 1511 r. uzyskał godność kanonika głogowskiego, zaś w 1516 r. mianowano go kanonikiem w kapitule kolegiaty św. krzyża we Wrocławiu.

Po czterech latach Jakub von Salza, jako pierwszy i ostatni duchowny z Łużyc, został obrany biskupem wrocławskim. Papież zwlekał z zatwierdzeniem elekcji ponad rok gdyż z powodów politycznych brał pod uwagę kandydaturę Jana Albrechta brandenburskiego. Święcenia biskupie Jakob von Salza otrzymał dopiero 17 grudnia 1521 r. Pod koniec życia von Salza objął również stanowisko starosty generalnego Śląska.

Na okres pontyfikatu Jakoba von Salza przypadł rozwój protestantyzmu na Śląsku. Cała jego rodzina przyjęła nowe wyznanie. Biskup pozostał katolikiem, ale zajął wobec zwolenników reformacji postawę pasywną. Nie występował otwarcie przeciw protestantom, starając się utrzymać jedność Kościoła. Uważał się za zwierzchnika wszystkich śląskich duchownych. Taka postawa pozwoliła uniknąć konfliktów, ale z drugiej strony ułatwiła rozwój reformacji na Śląsku. Jakub von Salza był sprawnym gospodarzem w swoich biskupich dobrach. Eksploatacja kruszców w kopalniach księstwa nyskiego osiągnęła największe rozmiary właśnie w latach pontyfikatu Jakuba von Salzy. Biskup z Piarzowic zmarł 25 sierpnia 1539 r. w Nysie. Pochowano go w tamtejszym kościele św. Jakuba gdzie do dziś można oglądać jego sarkofag.